Ieder jaar opnieuw wanneer het december wordt en de feestdagen in aantocht zijn, lijkt Plouf zich af te vragen wat er nu allemaal aan de hand is.
De drukte begint met Sinterklaas. Ze trapt er niet meer in. De eerste keer, wat jaren terug, had ze nog ontzag voor de goedheiligman. Wantrouwend en argwanend blafte ze tegen de bijna bedreigende verschijning met de grote rode mantel, de lange witte baard, de mijter op zijn hoofd en de grote staf in de hand. Nu is dat voorbij. Ze weet wel beter en negeert de Sint volledig. De pieten hebben nu haar volle aandacht. Die hebben immers een zak met snoep bij zich. Dat er ook wel eens iemand de zak in moet en mee gaat naar Spanje, interesseert haar niet. Een maandje geleden was ze nog in dat zuidelijke land en zo slecht was het daar niet. Uitdagend kijkt ze de pieten aan en denkt in het Spaans: ‘este perro non irá con pedro’ (deze hond gaat niet mee met piet). Daarnaast is ze een stuk sneller dan de pieten. Op de foto gaan met Sint en de knechten vindt ze prima, maar niet zonder te ruiken of er toevallig nog een pepernoot in de hand verstopt zit.
Met Sint en de pieten
De kerstboom wekt toch wel enige achterdocht. Bomen staan immers gewoonlijk buiten en groeien niet van de ene op de andere dag in de huiskamer. De eerste dag loopt Plouf met een grote bocht om de versierde spar heen om een dag later te doen alsof hij niet bestaat. Haar lange staart zwiept met regelmaat gevaarlijk dicht langs de kerstballen maar ze lijkt toch wel een beetje op te passen. Dit jaar zijn er nog geen ballen gesneuveld.
In Duiven
Dat de hele wereld versierd wordt, valt haar niet echt op. Ze mocht mee naar de grootste kerstshow van Nederland, in Duiven. En ja, het is daar echt prachtig en sfeervol, maar Plouf vond het vooral erg druk. Overal liepen en drongen mensen die niet zo heel erg op honden letten. Die bezoekers lieten ook nog eens kerstversiering kapot vallen. Honden dragen geen schoenen dus al die scherfjes op de vloer vormden een vervelend obstakel. Met wat tegenzin poseerde ze voor een versierde boom. Leuker vond ze het om samen met het baasje te poseren in de arrenslee van de plaatselijke Albert Heijn. In haar eentje erin plaats nemen vond ze maar niks, eng zelfs zo tussen een levensgroot rendier en een bewegende kerstman. Maar samen met mij vond ze het meteen fantastisch.
In de arrenslee
Kerst betekent ook dat er veel bezoek komt, en dat vindt ze altijd fijn, helemaal omdat ze vaak cadeautjes krijgt. Ze kreeg er drie knuffels bij in een paar weken tijd, waar ze dan de hele dag trots mee paradeerde. Bezoek staat vaak gelijk aan dineren en dan pakt ze toch altijd wel wat biefstukpuntjes mee tijdens het eten. Ze is mooi op gewicht dankzij de forse dagelijkse wandelingen, dus een beetje verwennerij mag wel rond deze dagen.
Het mooiste van de decembermaand vindt ze toch wel de kou. Een golden retriever heeft een flinke vacht en Plouf heeft het niet zo op warmte. Begin december lag er sneeuw. Dat vond ze helemaal prachtig. Het zwemmen gaat ook gewoon door in de wintermaanden, alhoewel ze dan wat minder lang in het water mag om haar tegen zichzelf te beschermen. Helemaal nat en blij poseert ze vervolgens met de kerstmuts.
Zwemmen, ook met kerst
Nog even en dat is er weer vuurwerk. Voor veel honden is dat verschrikkelijk. Mijn eerste hond Lady was er gek op. Ze vond het mooi. De hond erna, Filou, was helemaal getraumatiseerd door die knallen. Plouf zit er een beetje tussenin. Wanneer ze een knal hoort kijkt ze eerst naar mij om te zien of ik er op reageer. Doe ik dat niet, dan berust ze erin. Als ze wel schrikt van wat vuurwerk, dan weet ze zich altijd binnen seconden te hervatten. Ze doet dan haar best om het te negeren. Op het moment dat het echt losbarst om middernacht en het nieuwe jaar begint, komt ze tegen me aan zitten en wacht ze rustig tot het overgaat. Die knallen luiden dan meteen het einde van de feestdagen in. Het wordt daarna weer rustiger en een paar dagen later kan die rare boom weer weg. Haar huiskamer is dan weer normaal.
Thuis bij de kerstboom