Plouf op zakenreis

Wat? Baasje gaat weer op reis? Op zakenreis zelfs? Plouf staat vanaf de oprit argwanend te kijken naar wat er allemaal staat te gebeuren rond de auto en voor ik het zelf in de gaten heb, zit ze al op de achterbank. Het is niet zo dat ze graag in de auto zit. Maar ze gaat wel graag altijd met mij mee. En dan neemt ze de auto voor lief. Haar eigen koffertje ligt allang in de auto met daarin een kleedje, haar lievelingsknuffel, etensbakken, brokjes, koekjes, water voor onderweg, haar hondenpaspoort …

En dan: 500 kilometer snelweg en Autobahn richting Neckarsulm, in  de Duitse deelstaat Baden-Württemberg. De standaardwoorden voor onderweg zijn ‘Stau’ en ‘Baustelle’. Daarnaast wil Plouf graag iedere 100 kilometer even de pootjes strekken. Ook moeten de accu’s van de auto af en toe opgeladen worden dus we doen er ruim zeven uur over. We rijden niet naar de stad van bestemming in de omgeving van Heilbronn, maar naar een 20.000 inwoners tellend stadje vlak in de buurt, Bad-Friedrichshall. Een Duitse collega heeft daar een aantal kamers gereserveerd in het hotel Schloβ Lehen.

Het slot is een klein kasteeltje met 21 kamers in Renaissancestijl. Het werd gebouwd in 1553 en is in de eeuwen daarna het bezit geweest van verschillende families en keizerlijke leendragers. In 1953 werd het een hotel. Plouf vindt de kleine en wiebelende lift naar de derde verdieping best interessant. Met name de grote spiegel trekt haar aandacht. De kamer geniet meteen haar goedkeuring. Er staan twee bedden die gescheiden worden door een tussenwandje en haar keuze is snel gemaakt. Leuk om te zien hoe een hond meteen bezit neemt van een groot, netjes opgemaakt en schoon bed.

Er is wat groen in de buurt dus al snel maakt Plouf buiten kennis met Duitse hondjes. Achter stokjes aan rennen, door het gras rollen, ruiken aan allerlei nieuwe plekjes. De autoreis is ze al helemaal vergeten. De taxi naar Neckarsulm voor een diner in het Brauhaus met de andere Europese collega’s vindt ze minder leuk, maar een paar kilometer later ligt ze uitgeteld op de vloer terwijl iedereen vrolijk aan het eten is. Ik heb weleens gelezen dat een golden retriever per dag iets van achttien uur slaap nodig heeft. Als ik naar haar kijk, klopt dat ook wel. De zes uren die over zijn is ze dan wel superactief.

Na een comfortabele nacht gaat Plouf mee naar het hoofdkantoor. Voor een hond is dat echt heel saai. Ze maakt zich onzichtbaar en gaat in mijn buurt slapen naast de vergadertafels. Af en toe hoor je dan wat gesnurk. En wanneer ze terloops wakker wordt hoor je ineens het luidruchtige drinken uit de waterbak die klaar staat voor haar. Even plassen tijdens de korte pauzes. En gedurende productpresentaties is haar desinteresse zo groot dat ze demonstratief de andere kant opkijkt alvorens weer in slaap te vallen. Ze komt erachter dat mensenwerk best vermoeiend is. De lunch is voor Plouf een welkome afleiding omdat ook zij dan wat brokjes krijgt en iedereen alleen nog maar aandacht voor haar heeft. Dat is pas leven als een prinsesje. Er komen eigenlijk nooit honden op het grote hoofdkantoor.

Na een dag vol bijeenkomsten hebben we twee uur voor onszelf. Waar de meesten even gaan relaxen, wil Plouf natuurlijk wandelen. Prima! Tijd om samen Bad-Friedrichshall te ontdekken voordat het avondeten begint. Dit is een uitgelezen moment om iets te doen aan onze kennis van cultuur en geschiedenis. Het is een mooie gelegenheid om privé en werk even te combineren.

De gemeente zelf is pas ontstaan in 1933 maar de oorsprong van het toenmalige dorp voert terug naar het Romeinse Rijk. Plouf en ik komen niet zo ver terug in de tijd maar het raadhuis uit 1597, het Greckenschloβ uit 1602 en de Sebastianskirche van voor 1100 doen je beseffen dat het niet zomaar een stadje is. Overal ontdek je wel iets wat herinnert aan heel vroeger. De tweede wereldoorlog heeft weliswaar schade toegebracht aan een aantal gebouwen, maar alles is weer in ere hersteld. Plouf zelf heeft meer aandacht voor grasvelden, perkjes en alles wat maar op water lijkt.

Wanneer we na een paar nachten en weer een lange rit eindelijk thuis zijn, is ze volgens mij alles dan ook weer snel vergeten en heeft ze slechts oog voor die plas die voor haar ligt. ‘Plons’ klinkt het dan ook meteen na aankomst, waarmee Plouf haar naam weer eens eer aandoet. Reizen is misschien wel leuk, maar voor een golden als zij gaat er niets boven zwemmen. Alle reisimpressies spoelt ze weer van zich af.