ReisHond.nl

Plouf en het Texelse Slufterlicht

Plouf was nog nooit op Texel geweest. Texel is natuurlijk een eiland, en derhalve omgeven door zee en daarnaast voorzien van lange en brede stranden. Voor een golden retriever is dat de ultieme vakantiebestemming.

Eerder deze maand mocht Plouf dan mee. Na de voor haar (te) lange rit naar Den Helder rook ze de zee. Vanaf de boot keek ze naar de golfjes en droomde ze vast al van de eerste duik in het zoute water.

Met een groep schrijvers mocht ik vijf dagen doorbrengen op het eiland om mee te werken aan een boek, een verhalenbundel. Ieder z´n eigen verhaal, zestien in totaal, met als thema één van de Waddeneilanden. De titel van dit boek, de zevende al in de reeks, is bedacht door medeschrijver Yolanda: ´Slufterlicht´. Het verschijnt in mei volgend jaar en de opbrengsten gaan naar een mooi doel: Tesselhuus.

Plouf had pech. Ze werd ziek. Ze verloor wat bloed dat spontaan uit haar darmen leek te stromen, en de eerste dag laat op de avond zat ze al bij de dierenarts. Ze had koorts en had waarschijnlijk een virusinfectie opgelopen. Voor de actieve Plouf werd het verblijf noodgedwongen waar een vakantie eigenlijk voor bedoeld is: rust en nog eens rust.

Zwarte Mika

Mijn verhaal in het boek zal ‘Zwarte Mika’ heten. Het gaat voor een deel over de Georgiërs die in de laatste dagen van de Tweede Wereldoorlog op Texel waren gestationeerd. De Duitsers hadden hen de keuze gegeven tussen vreemde krijgsdienst (Wehrmacht) of krijgsgevangenschap met een bijna zekere dood tot gevolg. Deze mannen hadden om te overleven voor de eerste mogelijkheid gekozen. In april 1945 kwamen ze in opstand tegen de Duitse bezetters en de meesten van hen werden gedood. Ze liggen begraven nabij Oudeschild. Toen het na twee dagen ietsje beter ging met Plouf, ze geen koorts meer had en steeds maar weer knuffels aansleepte om te spelen, zijn we daarnaartoe gegaan. We hadden een hotel in Den Burg dus het was geen grote en belastende expeditie voor haar.

De gesneuvelde Georgiërs liggen onder rozenstruiken waarvan sommige nog in bloei stonden begin november. Plouf heeft als veteranenhond respectvol geposeerd voor de namen van deze mannen, en voor het monument. Hoe goed of hoe fout deze soldaten waren, doet er vandaag niet meer toe. Ook zij probeerden de oorlog te overleven. Ze wilden niet voor de nazi’s vechten maar ook niet terugkeren naar de Sovjet-Unie om vermoord te worden onder het bewind van Stalin.

Oudeschild

De volgende dag stond Plouf heel vrolijk en blij op. Ze had weliswaar nog wel diarree maar ze was het thuisblijven overduidelijk zat. Het dorp Oudeschild speelt ook een rol in mijn verhaal, dus we hebben daar een stukje gewandeld door het dorp, in de haven en langs het wad.

Het was mooi weer en de warme zon maakte het bijzonder aangenaam buiten. Plouf heeft lekker liggen rollen in het gras. Af en toe keek ze triest naar die zee die zo dichtbij was, maar die net nog even een stap te ver was voor haar.

Op de laatste dag uiteindelijk mocht Plouf nog eens mee naar Oudeschild, nu om het prachtige museum Kaap Skil te bezoeken. Hier liggen ware schatten die 400 jaar lang op de zeebodem voor Texel hebben gelegen, waaronder een prachtige trouwjurk. De echte ligt dan wel in een vitrine, maar Plouf mocht even poseren in/achter een mooie replica. Een jutter vertelde prachtige verhalen. Voor mensen was dat heel boeiend. Plouf viel er echter bij in slaap, dromend van het moment dat ze zelf weer naar het strand zou mogen. Een vakantie op een eiland zonder de zee in te duiken is immers geen echte vakantie.

Paal 15

Na het museumbezoek hadden we nog wat tijd over. Plouf zat boordevol energie na rustige dagen. Dus zijn we naar Paal 15 gereden, aan de Noordzeekust. Brave Plouf was zodra we de auto uit kwamen meteen al onrustig. Ze zag het zand, de duinen, en ze wist dat de zee erachter lag. Zodra die in zicht kwam, stoof ze weg. Ze keek een paar keer om, wachtend op de bevestiging om door te mogen rennen, en weldra lag ze in het heerlijke water. De zon stond al wat lager aan de hemel en Plouf genoot volop van het vakantiegevoel. Dit was letterlijk een golden hour. Eindelijk! Springen, duiken, rennen, schudden, kwispelen. Ze was zo blij en dankbaar.

Ze ging zelfs zonder morren mee toen we aanstalten maakten om terug te lopen naar de auto. Voor haar is dat een unicum. Ze kon het evenwel niet laten om op het laatste moment drijfnat lekker in het zand te rollen.

’s Avonds tijdens het eten lag Plouf tussen de tafels op de grond. Ze ademde rustig en af en toe hoorde je haar snurken, nog steeds nagenietend van dit vakantiedagje. Verder dan Den Burg, Paal 15 en Oudeschild zijn we niet gekomen teneinde haar de rust te geven die ze verdiende. Ik had nog graag het natuurgebied de Slufter met haar ontdekt, of een foto van haar gemaakt voor de vuurtoren. Dat was gewoon net even te ver voor een niet heel fitte hond. Gelukkig hing er een grote foto van deze vuurtoren in de badkamer van de hotelkamer. Plouf mocht even poseren.

Het verhaal over zwarte Mika is nog niet af. Het duurt dan ook nog een half jaar voordat het boek verschijnt. Voorlopig zijn we ook druk met het geven van presentaties in het kader van ons boek ‘Hulphond met een missie’. Maar één ding is zeker: ook Plouf staat op de foto van de schrijvers op de achterkant van dit nieuwe boek.

Plouf en Plouf

‘Plouf’ is het Franse woord voor ‘plons’. Het is een naam die goed past bij golden retrievers en andere honden die gek zijn op water. Begin september mocht Plouf naar het Franse dorpje Dannemois, voor een bezoek aan het landgoed waar de oorspronkelijke Plouf woonde, de hond naar wie zij is vernoemd.

Het landgoed, bestaande uit een middeleeuwse watermolen en een flink stuk grond, behoorde toe aan de zanger Claude François, die in de jaren 60 en 70 de Franse hitlijsten aanvoerde totdat hij verongelukte in 1978. In dit domein kon hij de drukte van de showbusiness ontvluchten en tussen de concerten door met zijn familie verblijven. Het is aan de rand van het zwembad op het landgoed dat hij in 1967 het nummer ‘Comme d’habitude’ schreef, dat later gecoverd zou worden door Paul Anka, Frank Sinatra en duizenden anderen onder de titel ‘My way’.

Claude François had een cocker spaniël met de naam Jicky. Slechts weinigen herinneren zich die naam nog, maar velen kennen de hond. Het speelse dier had de gewoonte om gevraagd en ongevraagd een aanloopje te nemen om in het zwembad te springen. Wanneer de gasten van de zanger de bijbehorende plons hoorden, werd er keer op keer luidkeels ‘plouf!’ geroepen. Al snel werd dat de bijnaam van de cocker en ging de oorspronkelijke naam verloren.

Zelf ben ik in Frankrijk opgegroeid en als tienjarig jongetje was ik al fan van de zanger. Dat is nooit overgegaan, zelfs niet 47 jaar na zijn dood. Ik verzamelde toen al alles wat maar uitkwam van hem. Ik verwijs niet voor niets naar Claude François en zijn Plouf in mijn boek ‘Hulphond met een missie’.

Claude François is nog steeds populair in Frankrijk. Zo werden twee van zijn hits afgespeeld tijdens de opening van de Olympische Spelen in Parijs en zijn er inmiddels bijna 200 boeken over hem verschenen. Mijn vorige honden heetten Lady, Filou en Makina, maar toen in 2018 een spierwitte golden retriever bij mij kwam, noemde ik haar Plouf. Dat was enerzijds een eerbetoon aan de zanger, en anderzijds een knipoog aan de liefde voor water, die zich weldra zou ontwikkelen. Als Plouf niet van water had gehouden, hetgeen ook bij goldens weleens voorkomt, was het een wat vreemde naam geweest.

De watermolen van Dannemois staat er nog steeds, iets ten zuiden van Parijs. Na een periode van verval is het in ere hersteld en is het net zo ingericht als ten tijde van de artiest, met de oorspronkelijke meubels en details. Het is een museum waar fans en nieuwsgierigen graag komen om in die magische wereld van de jaren 60 en 70 te duiken. Aan de rand van het kleine dorp bevindt zich de begraafplaats waar Claude François samen met zijn ouders is begraven. Zoveel jaar na dato is het graf nog altijd dag in dag uit bedekt met bloemen.

Met Plouf en een vriend maakten we de reis naar Dannemois. Zelf ben ik er al meerdere keren geweest, maar voor Plouf was het de eerste maal. In het rustige dorp aangekomen reden we naar het graf, om daar bloemen neer te leggen. Het was er doodstil. Een bronzen standbeeld van Claude François waakt over zijn graf, naast het borstbeeld van Chouffa, zijn moeder. Aan de zijkant van het familiegraf staan gouden letters gegrift in het marmer. ‘Claude François – 1 Février 1939 – 11 Mars 1978’. Het was mooi weer, en toen we aanstalten maakten om naar de watermolen te gaan, kwamen er alweer andere mensen aan. Iedere dag opnieuw. Zo lang al.

Aangekomen bij de watermolen liepen we door de poort waar hij altijd doorheen ging. We konden meteen aansluiten bij de rondleiding. De wereld van Claude François ging voor ons open. De zitkuil met de open haard van de ‘maison américaine’ waar hij zijn gasten ontving, lederen meubels uit de jaren 70, antieke stukken, kunst die de zanger waardeerde, zijn piano, zijn bed, gebruiksvoorwerpen, het gigantische zee-aquarium… het was alsof de tijd stil was blijven staan.

Plouf mocht overal komen, overal poseren voor een foto. We stonden bij het zwembad waar haar naamgenoot zo graag in sprong. Dat plonzen had ze ook wel willen doen maar dat was net een stap te ver. Het landgoed is minder groot dan toen. Een deel is verkocht om huizen te bouwen. Maar wat er nog ligt, is prachtig aangelegd.

Plouf ging op de foto op een bankje waar de zanger in de jaren 70 ook eens op poseerde. Hetzelfde bankje, op hetzelfde tegelplateau, met dezelfde treurwilgen en de molen op de achtergrond. De bomen zijn een stuk groter inmiddels, maar voor de rest is alles nog net als toen.

Plouf poseerde voor het rad van de watermolen en langs het riviertje ‘l’École’ dat door de tuinen stroomt. Ze stond model in de kelderruimte waar een tentoonstelling is ingericht van kostuums die Claude François en zijn danseressen (de Clodettes) droegen tijdens de vele optredens. Een paar jaar terug was ik naar een veiling in Parijs geweest waar enkele van zijn spullen werden verkocht. Ik wilde ook zo’n pak bemachtigen. Het kledingstuk waar ik mijn zinnen op had gezet (het zilverkleurige pak rechts achter Ezra op de foto) ging uiteindelijk weg voor 42.000 €, plus belasting en kosten voor het veilinghuis. Ik heb er van afgezien. Er werd gelukkig veel opgekocht door de eigenaren van de watermolen, ter verrijking van de tentoonstelling.

In een deel van de watermolen is een fijn restaurant ondergebracht, waar we ontspannen konden afsluiten in de zon, naast het nog steeds draaiende houten rad. Er worden regelmatig Claude François evenementen georganiseerd. Dinnershows genieten er veel belangstelling en zijn al maanden tevoren volgeboekt. Dan treden er dubbelgangers op in een prachtige sfeer. Daar ben ik ook geweest.

Plouf en Plouf. In het levensverhaal van Plouf, hier en op haar Instagram-account, hoorde deze bijzondere en nostalgische ontmoeting gewoon even thuis. Haar naamgenoot heeft ze niet ontmoet na die tientallen jaren, maar het eerbetoon was er niet minder om.

Luitenant Plouf

Deze blog gaat over de rol die Plouf vervult als ambassadeur, en tegenwoordig als luitenant. In mijn boek ‘Hulphond met een missie’ meld ik dat assistentiehonden weliswaar een bekend verschijnsel zijn in onze maatschappij, maar dat ze nog lang niet zijn ingeburgerd.

Evenals andere hulphonden, laat Plouf zien wat een helpende hond allemaal doet. Met meer dan een miljoen weergaven per jaar op haar Instagram-profiel, veel lezers van haar blogs en uitstekende recensies over het eerder genoemde boek, toont zij haar leven.

Overdag is Plouf aan het werk bij Defensie, in een kantooromgeving, samen met mij. Ze doet overal aan mee, en als dat even niet kan, kijkt ze rustig toe. Collega’s zijn gewend aan haar en ze vergezelt me naar vergaderingen, naar de eetzaal en naar andere locaties. Ze vindt het leuk om af en toe even te buurten bij mensen die ze goed kent en die vrijheid krijgt ze ook. Die witte hond met een blauw-geel hesje hoort er gewoon helemaal bij.

Een paar weken geleden werd die integratie nog eens extra benadrukt bij haar bevordering. Tijdens een ceremonie waar enkele tientallen collega’s aan deelnamen, kreeg Plouf een nieuw dekje en werd ze gepromoveerd. Door het kledingbedrijf van Defensie was een hesje op maat gemaakt, in dezelfde stof als de gevechtstenuen van de landmacht en de luchtmacht. Haar naam stond er zelfs op, net als bij militairen, geborduurd op een naamlint met klittenband.

Collega’s die het nieuwe hesje hebben gemaakt

De generaal was op bezoek voor de bevordering. De kolonel las formeel de beschikking voor waar onder meer de volgende tekst in stond:

“… besluit, vanwege het bekleden van een functie waaraan die rang is verbonden, te bevorderen tot het beroepspersoneel van de Krijgsmacht, met ingang van 3 september 2025, tot tweede-luitenant, assistentiehond Plouf.”

Vervolgens werd door de generaal het rangonderscheidingsteken behorende bij tweede-luitenant op het dekje geschoven: een gele ster. In zijn toespraak lichtte de generaal toe wat een luitenant nu eigenlijk is. Het woord komt van het Franse ‘lieu-tenant’, plaatsvervanger dus, of assistent. Een toepasselijkere rang is er niet. Zijn afsluitende woorden luidden:

“Moge je nieuwe rang niet zozeer je taken verzwaren, maar vooral bevestigen wat wij allang weten: dat jij een onmisbaar onderdeel bent van deze roedel.”

Sindsdien loopt Plouf op de kazerne in haar eigen uniform, maar wel met voor haar borst een blauw-gele bandana die haar herkenbaar maakt als hulphond. Een militair dekje met een ster is een fantastische blijk van erkenning en waardering, maar heeft geen officiële waarde. Het onderscheidt haar niet als assistentiehond.

Kort geleden raakte Plouf de ster alweer kwijt. Een luitenant van de luchtmacht vond het beter dat Plouf als luchtmachter zou rondlopen. Dus deed hij een schuifpassant bij zichzelf af om hem bij Plouf op te doen. Toen ze eventjes later op de foto mocht met staatssecretaris voor Defensie Gijs Tuinman, stond ze er als luchtmacht-luitenant, met een streep in plaats van een ster. De toon is hiermee gezet, want sommige militairen wachten nu op een kans om weer een andere schuifpassant bij haar op te doen.

Inmiddels beschikt Plouf over een hele garderobe. Natuurlijk heeft ze haar officiële assistentiehond-hesje en een bandana. Dat draagt ze buiten de poort van de kazerne. Er ligt een hondenbadjas voor haar in de kast, als ook een jasje voor extreem koud weer. Ze heeft het militaire hesje ook nu, in tweevoud. Eén met zwarte letters voor dagelijks gebruik, en een met gouden letters voor als ze er iets netter bij moet lopen. Afgelopen week stond ze in de Erecouloir tijdens Prinsjesdag. Toen droeg ze het door modehuis Moorman speciaal ontworpen dekje voor veteranen-hulphonden: blauw met oranje.

Terwijl de koets met de koning en de koningin afgelopen week op Prinsjesdag voorbij reed, stond Plouf op de eerste rij in de Erecouloir. Er was veel marsmuziek, er kwamen grote paarden en veel soldaten voorbij, maar ze bekeek het allemaal op haar gemak. Passerende militairen, Kamerleden en ook leden van de koninklijke familie konden hun glimlach niet onderdrukken toen ze die witte hond zagen tussen al die uniformen. Plouf is inmiddels wel ingeburgerd.

Plouf en de doppenambassadeur

Vorige week mocht Plouf op bezoek bij een bijzondere man. Ze had een afspraak in het Gelderse Overasselt met niemand minder dan Theo van den Broek, ook wel bekend als de doppenambassadeur.

Plouf was niet in haar eentje natuurlijk. Ik mocht gelukkig ook mee, evenals Erika Bulters van Bultersmekke Assistancedogs (BMA), de organisatie waar Plouf is opgeleid, en Joep Mourits van de Stichting die helpt geld inzamelen voor assistentiehonden.

Een doppenhobby

Theo heeft een hobby, een bijzondere hobby, die gelukkig wat uit de hand gelopen is. Hij verzamelt doppen, al jarenlang. Hij bewaart plastic doppen van bijvoorbeeld flessen frisdrank, van pakken melk en vruchtensap, maar ook kroonkurken die op allerlei glazen flesjes hebben gezeten. In een loods in Overasselt liggen geen kilo’s maar duizenden kilo’s aan doppen die wachten om opgehaald te worden, waarna ze de recycling in kunnen. Het is een duurzaam initiatief zo op het eerste oog. Dat klopt ook wel, maar het is veel meer dan dat.

Assistentiehonden

Hulphonden, of ‘assistentiehonden’ zoals ze officieel heten, zijn in Nederland al lang geen onbekend verschijnsel meer. Ze ondersteunen niet alleen mensen met een lichamelijke handicap, maar ook personen die kampen met bijvoorbeeld autisme, diabetes, epilepsie of PTSS. Plouf behoort tot de laatste categorie. De kwaliteit van het leven van cliënten wordt dankzij deze honden aanzienlijk verbeterd. Hulphonden zijn echter duur. Dat komt niet alleen door de aanschaf van deze dieren, maar ook door de opleiding. Deze is intensief en geaccrediteerd en stopt niet bij het behalen van het examen. De honden worden hun hele carrière lang gemonitord.

Soms wordt een hulphond vergoed door de zorgverzekeraar, in een aantal gevallen door de gemeente middels de wet maatschappelijke ondersteuning. Er zijn ook werkgevers als Defensie en de politie die in specifieke gevallen een hond vergoeden. Doordat de regels niet overal op dezelfde wijze worden toegepast, raken sommige mensen tussen de wal en het schip qua financiering. Zij kunnen de hond niet zelf betalen en krijgen er dus geen toegewezen.

Stichting Bultersmekke Assistancedogs, waar ik zelf een van de bestuursleden van ben, werft fondsen om die mensen te ondersteunen die bij BMA een hulphond laten opleiden, maar de financiering niet rond krijgen. Deze personen komen in aanmerking voor een hulphond, hebben deze ook nodig, maar komen door geldgebrek niet aan bod. Doppenambassadeur Theo is zo’n fantastische fondsenwerver die echt geld binnenhaalt.

Nationale Doppenactie

Theo bestuurt al zo’n twaalf jaar vanuit regio Wijchen de Nationale Doppenactie. Het begon op kleine schaal maar het werd steeds groter, waardoor acht jaar geleden moest worden uitgeweken naar een grote opslaglocatie in Overasselt. Doppen en kroonkurken uit de (grote) regio en zelfs uit het buitenland worden hier verzameld en gesorteerd. Een deel gaat naar de dagbesteding in Herpen en Velp voor het nodige ‘prikwerk’. In sommige doppen zit namelijk een laagje van een ander materiaal, en dat moet eruit voordat de doppen verkocht kunnen worden. Dat verwijderen gebeurt met een grote, stompe naald, handmatig, dop voor dop. Echt monnikenwerk.

Uiteindelijk worden de schone en gesorteerde doppen en kroonkurken verkocht aan Duvano in Oss, waar nieuwe producten gemaakt kunnen worden van de oude doppen. Dit jaar bereikte de Nationale Doppenactie een bijzondere mijlpaal: een opbrengst van 100.000 euro sinds er mee gestart is. Ook in Heerhugowaard en in Kampen wordt er druk gespaard, en hun doppen hebben flink bijgedragen aan dat totaal. In deze twee steden worden enkel nog metalen kroonkurken ingezameld. Plastic doppen zitten tegenwoordig immers vast aan de flessen. In Overasselt heeft dat overigens niet geleid tot een vermindering van het aanbod.

Rariteitenkabinet

Tijdens het sorteren kom je van alles tegen. Soms zijn het vieze dingen zoals gedragen ondergoed of gevulde poepzakjes. Af en toe is het iets leuks, zoals euromunten. Met regelmaat worden er flesopeners aangetroffen tussen de doppen. Theo heeft al een heel rariteitenkabinet kunnen opbouwen.

Theo heeft een dagtaak aan het in goede banen leiden van deze mooie actie. Hij is er letterlijk dag en nacht mee bezig. Steeds meer mensen weten hem dan ook te vinden. Soms komt iemand langs om wat kleine zakjes met doppen langs te brengen. Regelmatig is het een hele kofferbak vol. Firma Heinz bezorgt afgekeurde doppen, en een ziekenhuis in de regio zamelt de dopjes in die injectienaalden beschermen. Het zijn stromen die mooi gerecycled kunnen worden en ook nog eens bijdragen aan een goed doel.

Plouf mocht poseren met Theo. Ze mocht jammer genoeg voor haar niet aan het gebak proeven. Ze kreeg de kans om de loods te ontdekken, te snuffelen aan al die doppen, en nieuwsgierig mee te kijken hoe er geprikt wordt. Ze had zelf ook een paar zakken doppen en kroonkurken meegenomen die overal om ons heen verzameld worden. En mocht je nu zelf ook doppen willen aanleveren, kijk dan gerust op de Facebookpagina Doppenactie Wijchen Bultersmekke of hier.

Ambassadeur

Theo is niet zomaar een doppenambassadeur. Twee jaar geleden werd hij middels een koninklijke onderscheiding geridderd voor al het werk dat hij verzet. Zo’n onderscheiding krijg je niet voor niets. Die verdien je. Maar Theo kan best wel wat hulp gebruiken in Overasselt, op dinsdagochtend en donderdagochtend vooral. Lijkt het je leuk om bij te dragen aan dit mooie doel, neem dan gerust contact op met hem via zijn mailadres valendries@xmsnet.nl.

Plouf draagt op een andere manier ook een beetje bij aan de fondsenwerving. Alle opbrengsten van haar onlangs verschenen boek ‘Hulphond met een missie’ gaan immers ook naar stichting BMA.

Werkbezoekje

Voor Plouf was de ontmoeting met de doppenambassadeur meer dan een werkbezoekje. Het is fantastisch om te zien hoe bevlogen mensen kunnen zijn. Theo, en het hele team van de Nationale Doppenactie, uit Kampen, Heerhugowaard, van alle inzamelpunten, vrijwilligers, behulpzame handen van de dagbesteding, verdienen echt een staande ovatie voor wat ze allemaal doen, elke dag weer, om het mogelijke daadwerkelijk mogelijk te maken.

Plouf, een gelezen hond

Plouf is geen be-lezen hond, ook al doet de foto waarop zij een poging doet om het nieuwe boek van Marianne Leerkes te lezen, anders vermoeden. De foto is begin augustus genomen in Deventer, tijdens de 35^e Deventer Boekenmarkt, de grootste boekenmarkt van Europa. Het was goed weer en er waren meer dan 100.000 bezoekers op de been om de vele boekenkramen af te lopen op zoek naar dat ene, mooie of uitzonderlijke boek.

Dat Plouf wel een ge-lezen hond is, bewees zij tijdens deze happening. Samen met andere auteurs van Uitgeverij Droomvallei bemande zij een kraam langs de IJssel, waar haar eigen boek ‘Hulphond met een missie’ te koop was. We spraken samen met bezoekers, waarbij ik ze voorstelde aan deze bijzondere hond die zelf een boek heeft geschreven. Met een beetje hulp weliswaar, maar het gaat wel over ons gezamenlijke leven.

Op deze zonnige dag had Plouf knuffelverlof. Dat betekent dat ze weliswaar in dienst was als hulphond, maar dat ze los liep en dat iedereen die dat wilde haar mocht knuffelen. Daar heeft ze echt wel van genoten. Het haalde de stress van de drukte ook weg, bij haar en bij mij. Plouf heeft veel geposeerd voor mensen die met haar op de foto wilden. Af en toe werd het haar wat te veel, en dan ging ze even uitrusten achter de kraam.

‘Hulphond met een missie’ loopt goed. Het verhaal over uitzendingen, over PTSS en over hulphonden is alweer twee maanden geleden verschenen. De derde druk begint langzamerhand op te raken. Op Hebban, de website met boekrecensies, scoort het boek na 21 beoordelingen maar liefst 4,9 punten op 5. Namens koning Willem-Alexander hebben we onlangs een brief mogen ontvangen waarin hij benadrukt dat een hulphond er niet voor niets is. Naar aanleiding van een bijzondere ontmoeting een jaar geleden, hadden we de koning en koningin na het verschijnen een exemplaar van het boek aangeboden.

Plouf en ik hebben in twee maanden tijd veel lezingen gehouden en er staan er nog meer gepland. Het is leuk om te doen. Steeds meer mensen raken op deze wijze bekend met het fantastische verschijnsel ‘assistentiehond’.

De royalty’s van de verkoop van het boek gaan integraal naar Stichting Bultersmekke Assistancedogs, de instantie waar Plouf zelf ook is opgeleid. Met dit geld kunnen andere mensen geholpen worden met een hond. In de eerste maand na het verschijnen van het boek, vertegenwoordigden deze royalty’s al een bedrag van 1.000 euro.

Op de Brink, de avond voor de Boekenmarkt

Buiten de boekenmarkt om was Deventer ook gewoon leuk. We zijn het hele weekend gebleven. Het is een prachtige Hanzestad. In de 14^e eeuw al verwierf Deventer deze titel. De stad staat vol historische pandjes (Bergkwartier). De Brink, een oergezellig plein met daarop de Waag (uit 1528), kun je niet ontlopen. De Lebuinuskerk uit de 15^e eeuw torent uit boven de stad en is van verre zichtbaar.

Plouf en ik mochten in het Finch boutique hotel slapen, gelegen tussen het treinstation en het mooie centrum. Een ideale locatie dus. Ze hebben daar een fijne, gastvrije lobby en mooie kamers waar honden gewoon welkom zijn. Plouf ligt altijd als eerste op het bed om snel haar nieuwe territorium af te bakenen. We kiezen altijd kamers met extra grote bedden, anders pas ik er niet bij.

Ook in het restaurant van Huis Vermeer mogen honden aansluiten tijdens het eten. Plouf ging daar op haar gemak op de koele vloer liggen. Ze bedelt nooit, want ze weet dat ze op enig moment toch wel het een of ander toegestopt krijgt onder tafel.

Toen het lekker ruikende kaasplateau werd opgediend kon ze het toch niet laten om overeind te komen om zeker te stellen dat ze niet vergeten zou worden. Ze is vooral gek op blauwe kaas, zoals Roquefort en Bleu d’Auvergne.

Het liep goed met de verkoop van ons boek in Deventer. Het valt niet mee om op te vallen tussen meer dan 100.000 mensen. Maar met een vrolijk kwispelende, wollige, spierwitte en goedlachse Plouf aan mijn zijde, lukte dat toch uitermate goed. Na de blessure die ze in juni had opgelopen, was dit een mooi moment om de pootjes weer eens te strekken.

En haar boek, óns boek? Dat is ook te verkrijgen via de (online) boekhandel of, met handtekening en pootafdruk, via het mailadres plouf@ecritures.nu.

De braafste hond

Publiekswinnaar

In de maand mei deed Plouf mee aan de door de Raad van Beheer georganiseerde verkiezing van braafste kantoorhond van Nederland. De eerste ronde bestond uit stemmen. Van de meer dan 200 deelnemende honden behaalde Plouf het hoogste aantal. Een publiekswinnaartje dus! Daarmee had ze in ieder geval de titel van braafste kantoorhond van provincie Utrecht te pakken. Trots poseerde ze vervolgens voor de ingang van haar werkplek: de Kromhoutkazerne in Utrecht. Al snel werd de foto op LinkedIn meer dan 80.000 keer bekeken.

Het maken van de foto was overigens wel een uitdaging. Zo’n helm is niet gemaakt voor een hondenhoofdje en Plouf moest heel stil blijven zitten om er stoer uit te zien. Doordat er steeds meer mensen kwamen kijken naar dit bijzondere tafereel werd haar aandacht flink afgeleid. Om de haverklap stond de helm scheef.

Een jury ging na de stemming bepalen wie van de twaalf provinciewinnaars de landelijke winnaar zou worden. We hebben echter niets meer van de Raad van Beheer vernomen na die eerste (publieks)ronde. We hadden eigenlijk nog wel wat vragen verwacht want hoe komt een jury anders tot een oordeel? Ineens werd er een winnaar bekendgemaakt via social media. Jack uit Friesland was de gelukkige. Een mooie hond, een lieve hond die zich ook nog eens volop inzet voor de cliënten van het verzorgingshuis waar hij werkt. Een prachtige keuze dus.

Niet getreurd. Plouf had ontzettend veel stemmen. Dank daarvoor. En ze was erg druk met allerlei andere activiteiten, niet in de laatste plaats met haar eigen boeklancering. ‘Hulphond met een missie’ was verschenen.

‘Hulphond met een missie’

De maand juni stond in het teken van veel boekpresentaties. We kregen via social media leuke foto’s van honden die het boek aan het lezen waren. Zo verschenen er serieus kijkende honden met een bril, of honden achter een leestafel. Al snel was de eerste druk van het boek uitverkocht. Inmiddels is een tweede oplage van de tweede druk onderweg. De aanvoer naar de (online) boekhandel kost altijd even tijd wanneer het uitverkocht is, maar het boek is gelukkig ook via de link van Plouf rechtstreeks bij ons te bestellen.

Plouf mocht aan het begin van de maand het boek zelf aanbieden aan vice-admiraal Jan Willem Hartman, commandant van COMMIT. Dat is het commando materieel en IT van Defensie op de Kromhoutkazerne. Plouf kreeg een eigen stoel aan tafel en de admiraal had spontaan een hertengewei voor haar meegenomen. Een paar dagen later mocht ik een lezing over het boek verzorgen voor collega’s van COMMIT. Die presentatie ging over militaire en humanitaire missies, over PTSS en de rol en het (leuke) leven van Plouf als hulphond.

Op mijn verjaardag (14 juni) werd in Elst in het kader van 80 jaar bevrijding een veteranenmiddag georganiseerd vanuit VeteranenOverbetuwe. Ook daar waren Plouf en ik te gast, samen met veteranen uit de gemeente, burgemeester Patricia Hoytink-Roubos, alsmede wethouders en raadsleden. Na een presentatie over het boek was er ruimte om de burgemeester een exemplaar te overhandigen.

Plouf bekeek het allemaal van een afstandje en had meer interesse in de koele grasvelden buiten de Herenboerderij en in het dinerbuffet.

Lancering in Nijmegen

Op 26 juni vond bij boekhandel Dekker v.d. Vegt in Nijmegen de grote boeklancering plaats. Plouf had een paar dagen eerder de kruisband van haar linker achterpoot gescheurd, maar ze was er wel bij. Voorlopig moet ze heel rustig aan doen. Binnenkort heeft ze een afspraak met de orthopeed.

Aankondiging boekpresentatie in Nijmegen

Er kwamen zowel mensen als honden naar de presentatie in Nijmegen. Het eerste deel van de avond bestond uit een getuigenis over mijn missies en over Plouf. Daarna werden er boeken uitgereikt aan Diana van de Louw, de instructrice van Plouf, en aan Gijs Wanders, die mij ruim een jaar geleden het laatste duwtje had gegeven om dit boek daadwerkelijk te schrijven.

Na afloop hiervan nam Gijs het woord voor wat interactie met het publiek. De avond eindigde met een borrel en een signeersessie waarbij ook Plouf haar pootafdruk in ieder exemplaar mocht zetten.

Signeren is leuk. Ik mocht tientallen keren een klein verhaaltje op papier zetten en tegelijkertijd een kort gesprekje aangaan met een bekende of onbekende. Plouf lag erbij en keek af en toe op wanneer ze een iemand herkende.

Plons

Plouf vindt aandacht van mensen leuk. Die aandacht vormt een rode draad door het boek. Ze vraagt altijd netjes of ik het goed vind dat ze geaaid of geknuffeld wordt, en meestal mag het ook. Maar lekker in het water spelen met twee andere goldens, is misschien net iets leuker voor haar. Met haar blessure gaat dat voorlopig niet lukken helaas.

Eind juni zouden we voor een paar weken naar Zuid-Frankrijk gaan. Die vakantie gaat helaas niet door: Plouf kan de vliegtuigtrap niet eens op lopen. Voorlopig moet ze het doen met de foto op de cover van haar boek, waar ze blij kwispelend in de Middellandse Zee staat, met op de achtergrond, ver weg, het eiland Île du Levant. En ik ook.

Plouf heeft een boek geschreven

“Plouf heeft een boek geschreven.” Dat klinkt heel mooi maar het is natuurlijk niet helemaal waar. Het baasje van Plouf heeft het boek geschreven. Maar het gaat wel degelijk over haar, en het is vandaag verschenen.

Op de cover van het boek kijkt Plouf zo blij en vrolijk. Ze is helemaal in haar element in de Middellandse Zee, met op de achtergrond het eiland Île du Levant waar ze gewoonlijk haar zomers doorbrengt. Ze gaat dan niet teveel in de zon, maar juist vaak in het water. Op de foto op de achterflap kijkt ze een stuk serieuzer. Ze staat daar samen met mij op de Dam tijdens de Nationale Dodenherdenking, naast de koning en de koningin. Dat was in 2023.

Een jaar later was het moment nog plechtiger voor Plouf. Ze stond zelfverzekerd naast me, we waren live op televisie, en ik mocht in de Nieuwe Kerk de koning en de koningin toespreken. Ik sprak over humanitaire en militaire uitzendingen, over de tol die veteranen betaald hebben om bij te dragen aan vrede, vrijheid en veiligheid in de wereld. Ik sprak ook over Plouf en over de rol die zij vervult als hulphond.

‘Hulphond met een missie’ vertelt het verhaal erachter. Het gaat vooral over Plouf, over haar leven als hond en haar missie als hulphond. In een aantal hoofdstukken worden delen van buitenlandse missies beschreven waar ik aan heb deelgenomen. Van hoofdstuk tot hoofdstuk lees je hoe een posttraumatische stressstoornis zich ontwikkelt. Plouf is naderhand opgeleid om die PTSS te signaleren en te bestrijden.

Plouf is nagenoeg altijd bij me. Als ik ga squashen, ligt ze achter de ruit naar me te kijken. Wanneer ik wil duiken, gaat ze mee naar de waterkant of op de boot. Ze heeft inmiddels al heel wat musea bezocht in binnen- en buitenland. Ze reist vaak met het vliegtuig, naar de zee in Frankrijk en Spanje, of naar de sneeuw in Finland en Oostenrijk. Ze gedraagt zich keurig in restaurants, loopt netjes naast het winkelwagentje in de supermarkt en laat zich niet afleiden door de geur van lekker eten.

Plouf is altijd aan het werk, dag en nacht. Gelukkig krijgt ze ook voldoende rust en mag ze altijd en overal op bed slapen. Ze beleeft voldoende avonturen die voor haar ook heel leuk zijn. We doen niets samen waar zij niet gelukkig van wordt. Geen festivals, geen bioscoop, geen drukke en lawaaierige feesten. Geen vliegreizen die langer duren dan vier uur. Geen lange autoritten. Haar hondenleven is best een prima leven.

Plouf gaat ook mee naar het werk, iedere dag. Ze vindt het leuk om daar allemaal mensen te ontmoeten. Ze gaat dagelijks allerlei functionarissen langs om even een knuffel te halen. Ze vraagt wel altijd aan mij of het mag. En ze mag het eigenlijk altijd. Op kantoor kijken ze dan ook steeds uit naar haar komst. Mijn afwezigheid wordt minder opgemerkt dan die van haar. Wanneer een vergadering haar te lang duurt, in de regel na iets meer dan één uur, begint ze te protesteren. Collega’s zijn er dankbaar voor. Plouf doet overigens mee aan de landelijke verkiezing van de braafste kantoorhond van Nederland, die wordt georganiseerd door de Raad van Beheer. Tot en met 31 mei kun je via deze link nog op Plouf stemmen.

Een golden retriever, een boek, wat foto’s. Het is een mooi verhaal, een ode aan Plouf. Een hulphond wordt opgeleid omdat er een behoefte is, omdat ze hulp moet bieden. Er zit een heel verhaal achter want de cliënt van de hond is ergens in beperkt. Dat geldt ook voor mij. Plouf heft die beperking voor een groot deel op. Door haar lieve en zachtaardige karakter, haar behulpzaamheid en haar intelligentie, is ze echt een verrijking van mijn leven. We vechten samen tegen PTSS en slagen daar goed in. Ik heb weliswaar last van die die stoornis, maar ik heb ook Plouf.

Het boek is vanaf nu (of uiterlijk begin komende week) te verkrijgen in de (online) boekhandels of rechtstreeks via mij. De royalty’s worden integraal gedoneerd aan Stichting Bultersmekke Assistancedogs, één van de geaccrediteerde opleiders van deze fantastische honden. Bij hen vond ook de vorming van Plouf plaats. Op 26 juni houd ik samen met Plouf een presentatie over het boek bij boekhandel Dekker v.d. Vegt in Nijmegen. Indien je daarbij aanwezig wilt zijn en daar een boek wilt kopen, kun je je opgeven via het mailadres dat in de aankondiging staat. Zelfs Plouf zal daar signeren. We hebben speciaal een stempeltje laten maken met haar pootafdrukje en haar naam.

En al die aandacht die Plouf altijd krijgt? Ze vindt het allemaal prima, zolang ze ook maar af en toe gewoon hond mag zijn. Een tak in stukken bijten, met een andere golden retriever of labrador spelen, in het vieze gras rollen, zwemmen, lange wandelingen maken, soms even niet op haar gewicht letten, of door de modder struinen … dat moet ook allemaal kunnen. Zo vaak als het maar kan.

De staart van Plouf

Revontulet. In het Fins staat repo voor de vos, en revontulet (Noorderlicht) is een afgeleide van dat woord. De legende wil namelijk dat de staart van de vos door de sneeuw sleept en daarmee het magische Noorderlicht doet ontstaan. Of is het de witte staart van Plouf die dit prachtige natuurverschijnsel veroorzaakt?

Sneeuw
Plouf is dol op water, zowel in de zomer als in de winter. Sneeuw vindt ze evengoed fantastisch. Ze rent, springt, rolt en hapt zodra er maar een laagje sneeuw ligt. Omdat de sneeuw niet zo vaak naar Nederland komt, gaan we af en toe elders de witte vlaktes opzoeken. Vorig jaar vlogen we naar het Oostenrijkse Innsbruck, en voor dit jaar stond de Poolcirkel op het programma: Rovaniemi, in Fins Lapland. Het is daar beslist koud in de winter, maar dat deert de gemiddelde golden retriever niet.

Vergezeld door mijn reisgenoot Gabin vlogen we samen met Plouf met KLM vanaf Schiphol naar het hoge noorden. Gelukkig ligt er vlak voor de terminal een met gras begroeide rotonde waar Plouf nog even op haar gemak alles kon doen wat ze moest doen, alvorens ze de lange wandeling naar het einde van pier D en de gate maakte. De loopbanden vond ze wel interessant. Alleen het afstappen was wat enger. Daar moest ze even bij geholpen worden om te voorkomen dat ze haar pootjes zou bezeren.

In de comfortabele Boeing 737 was voldoende ruimte voor Plouf, en het cabinepersoneel had een en al aandacht voor haar tijdens de drie uur lange vlucht. Het was gewoonweg hartverwarmend hoe fijn ze werd ontvangen. Plouf wordt als hulphond nooit van mij gescheiden, ook niet in de lucht.

Meteen na de landing in het koude noorden veranderde de inmiddels vermoeide hond in een speels dier. Op het vliegveld zag ze de dikke laag sneeuw. Ze begon heel zielig te kijken om vooral toestemming te krijgen om even vrij te zijn. Ze dook vervolgens meteen volop de sneeuwmassa in, waarbij ze de lange reis als het ware van zich afschudde. Het was voor haar de start van een avontuurlijke week.

Op vakantie met een hond
Met een hond op vakantie gaan zorgt altijd voor wat uitdagingen. We hadden in het centrum van Rovaniemi het Santa Claus hotel geboekt. Hulphonden mogen sowieso nergens geweigerd worden, maar dit hotel is gewoon lekker hondvriendelijk. Dat maakt alles een stuk eenvoudiger. Honden zijn in dit hotel overal welkom, ook in de bar en het restaurant. Op de kamer stonden al bakken klaar voor brokjes en voor water, en over het bed lag een speciale sprei voor Plouf. Na iedere lange en soms uitputtende wandeling was dit het fijne plekje voor Plouf om een uurtje of twee uit te rusten. Wij hadden soms zoiets als “en wij dan?” als ze breeduit op bed ging liggen, maar Plouf kun je simpelweg niets weigeren.

En dan? Wat valt er te doen samen met Plouf in Lapland? We hadden het idee om samen met haar een huskytocht te doen of een ritje met rendieren. Dat ging niet omdat de hardwerkende husky’s niet per definitie goed overweg kunnen met andere honden. Ook was men wat bevreesd voor besmettingen en voor de veiligheid van Plouf op de slee. Datzelfde gold voor de rendieren. Sneeuwscooters hebben we niet eens geprobeerd, wetende dat Plouf dat echt niet leuk zou vinden. Een authentieke Finse sauna wilden we haar ook niet aandoen.

Sneeuwwandelingen
Niet getreurd. In de hoofdstad van Lapland vloeien twee rivieren samen, de Kemijoki en de Ounasjoki. Deze waren bevroren en bedekt met een laag sneeuw. We hebben regelmatig over het water gewandeld rond het eilandje Lainassaari.

Tegen het centrum aan ligt de heuvel Ounasvaara met een hoogte van 200 meter. Daar zijn in de natuur allerlei paden en pistes aangelegd waar je kunt wandelen en skiën. Dat laatste is weliswaar niet aan de orde voor Plouf, maar het spelen op de rivieren en de heuvel beviel haar des te beter. Tussen de dennen en in de sneeuw is het een waar paradijs voor honden. Plouf heeft er heel wat kilometers versleten. Het is wel wat lastig om te achterhalen of honden wel of niet aan de riem moeten op de rivieren of in het bos. Als ze er al staan, zijn de bordjes wat vaag, en teksten zijn in het Fins. Wanneer je zoekt op internet, lees je dat de wet op de jacht aangeeft dat honden niet los mogen tussen maart en medio augustus, dit om het jonge wild te beschermen.

Het ochtendprogramma was voor Plouf standaard wat actiever dan de bezigheden na het broodnodige middagdutje. Ze mocht ontspannen mee naar Arktikum, een leuk museum over het noordelijke poolgebied.

Ze is te gast geweest in Santa Claus Village. De kerstman woont immers pal op de Poolcirkel, een paar kilometer ten zuiden van Rovaniemi. Je bent er zo met de bus (lijn 8). Ook buiten kerstmis is de kerstman actief en je kunt hem daar opzoeken, in dat heel toeristisch opgezette dorp. De toegang is gratis, maar alles wat je ter plaatse bekijkt, aanraakt of (binnen) fotografeert kost geld. Plouf heeft even geposeerd voor het kantoor van de kerstman en voor het huis van de kerstvrouw (dames onder elkaar). Ook heeft ze even stilgestaan bij de zuilen die de Poolcirkel markeren. Wat ons betreft was dat eigenlijk wel genoeg. Daarna mocht ze de poten weer strekken in het bos.

Culinair gezien heeft Rovaniemi meer dan voldoende te bieden. In restaurants als Taiga, Nili en Gaissa kun je behalve rendier en verscheidene vissoorten genieten van allerlei andere al dan niet lokale gerechten. De artisjoksoep was voor ons de grootste ontdekking. Bij Taiga en Nili zijn niet-hulphonden echter niet welkom.

Aurora borealis
Het hoogtepunt en meteen het hoogste punt van deze week vakantie werd gevormd door een jacht op het Noorderlicht. Dit bijzondere licht wordt waargenomen in de buurt van de polen en heet daarom ook wel poollicht. Het wordt veroorzaakt door de zonnewind wanneer zonnedeeltjes op een hoogte tussen 80 en 200 kilometer van de aarde energie uitstralen en het fenomenale licht laten zien. Maar je moet wat geluk hebben om het aan te treffen. Allereerst moet er sprake zijn van zonne-activiteit, anders zijn er geen deeltjes. Daarnaast moet de hemel helder zijn. Zo niet, dan wordt het poollicht verborgen door de bewolking. Ook mag er geen lichtvervuiling zijn: kunstlicht zoals in steden vermindert het onderscheidingsvermogen. Omdat de nachten in de winter lang zijn in dit deel van de wereld, heb je meer kans om deze magische beleving te ervaren.

We wilden Plouf graag meenemen op de jacht naar het Noorderlicht en daarbij anderen niet tot last zijn. Daarom deden we een privé-tour via BookLapland. Gewoon met z’n drieën: Gabin, Plouf en ik, en natuurlijk de gids alias chauffeur alias fotograaf. Ik had zelf al eerder Noorderlichtfoto’s gemaakt in Fins Lapland, en ik vond het fijn om dat nu over te laten aan iemand die er veel meer verstand van had dan ik. Die persoon was fotograaf Eetu. En we hadden geluk. We vertrokken om half negen ’s avonds vanuit de stad en op een half uurtje rijden van Rovaniemi zagen we het groene licht al dansen boven de boomtoppen. De activiteit van de zon was intens, de bewolking was verdwenen, en nadat we uitgestapt waren genoten we in de kou en in stilte van het schouwspel. Plouf zag het ook, keek er even naar, en besloot toen om maar in de sneeuw te rollen. Dat ging lekker totdat ze gevraagd werd om te poseren voor Eetu. Poseren is een tweede natuur voor Plouf en ze bleef stoïcijns zitten terwijl er talloze foto’s van haar werden gemaakt met het Noorderlicht op de achtergrond. Het vroor flink, dus na een uurtje kreeg ze een warm jasje aan om haar enigszins te beschermen tegen de kou. Van onszelf hebben we uiteindelijk bijna geen foto’s. Plouf stond deze avond in het middelpunt van het licht.

Winterkleding
Het jasje heeft Plouf weinig gedragen tijdens dit winterse verblijf. Het was niet koud genoeg voor deze golden retriever. Zelfs bij 11 graden onder nul had ze het niet koud. Om haar pootjes wat te beschermen tegen de sneeuw en het ijs heeft ze heel even speciale schoentjes gedragen. Die zaten echt niet lekker en zakten meteen af ondanks het klittenband. Dus mochten ze al heel snel weer uit. Wanneer Plouf sporadisch toch last had van wat ijsvorming tussen de kussentjes, tilde ze haar pootje op om geholpen te worden. In de dierenwinkel in de stad verkopen ze overigens niet al te dure en simpele huskysokjes, die wél heel geschikt zijn voor lange wandelingen in de sneeuw.

Honden in Finland
Finland is beslist fijn voor honden. Ze kunnen zich helemaal uitleven in de bossen en in de sneeuw. Na de winter hebben ze ook nog eens toegang tot talloze waterpartijen. Het blijft wel oppassen waar honden wel of niet los mogen. De meeste restauranthouders zien honden niet zitten. Honden vormen in Finland dan wel een deel van het gezin, maar ze gaan niet mee uit eten. Bij hotels ligt dat weer anders. In Rovaniemi zijn er zelfs meer hotels dan eetgelegenheden die honden toelaten. In sommige winkelcentra zijn ze ook welkom.

Naast de vaccinatie tegen rabiës dienen honden om het land binnen te mogen komen, door een dierenarts behandeld te zijn tegen wormen. Dat laatste moet tussen één en vijf dagen voor aankomst te gebeuren.

En Plouf? Die wil morgen maar al te graag weer terug naar de sneeuw!

Reishond met beperkingen

Plouf is best vaak onderweg, soms over lange afstanden, wat regelmatiger over kortere. De beschrijving ‘reishond’ past dan ook nog steeds bij haar. Ze is pas in zeven landen geweest. Dat lijkt niet zo veel, maar dat komt doordat we iedere zomer graag naar dezelfde plek in Frankrijk terugkeren.

Onlangs verschenen er een tweetal reportages die in gang zijn gezet door Gijs Wanders en de stichting Onbekende Helden. Naast verschillende collega’s mochten ook Plouf en ik daar een rol in spelen. De ruim zestien minuten durende film en het artikel maakten veel (positieve) reacties los binnen mijn netwerk. Er kwamen ook veel vragen over de beperkingen waar je mee te maken krijgt wanneer je een hulphond hebt, en over de beperkingen van de hond zelf.

Beperking of verrijking

Laat ik voorop stellen: Plouf is voor mij geen beperking maar een verrijking. Daar waar ik eerst last had van restricties door PTSS, heft zij die voor een deel op. Een hond als deze verdient alle lof. In de Netflix-documentaire ‘Inside the mind of a dog’ wordt getoond hoe intelligent en sensitief honden zijn, en hoe dit ten dienste van de mens kan worden ingezet. Het bijzondere is evenwel dat lang niet iedereen positief reageert op de aanwezigheid van een hulphond. Sommige mensen reageren vanuit hun eigen ik of de functie die zij vervullen helaas negatief en zelfs weleens agressief. Dat zijn mensen die menen dat zij op persoonlijke titel de relatieve vrijheid die de hond geeft, toch weer in moeten perken.

Niet heel erg geïnteresseerd in de werken van Vincent van Gogh

In de wet is gelukkig veel vastgelegd over de rechten van hulphonden. Diverse VN en EU-verdragen voor de rechten van de mens, de wet voor de gelijke behandeling van gehandicapten en chronisch zieken, de Algemene Plaatselijke Verordeningen (APV) en zelfs art. 429quater van het Wetboek van Strafrecht zijn daar voorbeelden van. Als bezitter van een hulphond ben je echter geen handhaver en blijkt het soms lastig om je recht te doen gelden.

Openbare gelegenheden

Plouf en ik zijn gelukkig nog nooit geweigerd in een museum, niet in Nederland en niet in het buitenland. De mensen die daar werken zijn professionals en goed opgeleid. Wel wordt er af en toe gevraagd naar een ID-kaart van de hulphond. Dat vind ik terecht. We zijn nog nooit geweigerd in een vliegtuig. We vliegen veel met Transavia en dat loopt altijd erg soepel. Maar ook daar geldt dat de papieren wel in orde moeten zijn. Dat is wederom terecht.

Bij restaurants geef ik tijdens de reservering altijd aan dat er een hulphond meekomt. Dat is nooit een probleem geweest. Ook niet in restaurants met een Michelinster. Spontaan een restaurant binnenlopen is soms wat moeilijker. In de hoofdstad zijn we al een paar keer geweigerd. Na uitleg was het argument dan keer op keer dat het personeel natuurlijk weet dat hulphonden niet geweigerd mogen worden, maar dat enkel kleine hulphonden die op schoot passen worden geaccepteerd. Dit is in strijd met de (horeca) Hygiënecode van 2016. Het gebeurde onder andere een keer op het Rembrandtplein. Terwijl ik teleurgesteld wegliep kwam een medewerkster van het restaurant ernaast naar me toe. Ze had het gesprek opgevangen en vertelde me dat ik bij haar meer dan welkom was met een hulphond. Toen we dankbaar plaats namen aan tafel stond er binnen een minuut een bak met water klaar voor Plouf.

Een erg vervelend geval was dat van een boa die van mening was dat hij boven de APV stond. Hij bleef argumenteren dat Plouf niet welkom was in een openbaar park. Er zijn een paar dagen later weliswaar excuses gemaakt, maar op zo’n moment is het erg frustrerend. Of bij het Amsterdamse Victoria hotel, waar duidelijk werd gemaakt dat mijn gast en ik welkom waren, maar de hulphond niet. Toen ik dreigde met het inschakelen van politie die toevallig net voorbijkwam, haalde de man bakzeil en luidde zijn antwoord ‘voor deze ene keer’. Of het geval van een man op het strand die niet van honden hield en vond dat ik maar ergens anders moest gaan liggen en zwemmen. De opzichter van het gebied wist dat ik met de hond op het strand was. Ik bel hem altijd tevoren om dit soort gedoe met andere gasten te voorkomen. Ik stond in mijn recht en ik heb met het nodige geduld deze onaardige man toch nog vriendelijk uitgelegd dat Plouf een hulphond is, die zeer herkenbaar is aan haar hesje. Hij antwoordde dat hij het maar onzin vond. Toen meer mensen zich ermee gingen bemoeien, ben ik vertrokken.

Rechtvaardigen

Openbaar vervoer, de lift in een openbaar gebouw … het zijn plekken waar bepaalde mensen vinden dat ze hun ongezouten mening moeten geven over een hulphond. Soms vragen ze je om ergens anders te gaan zitten of staan. Vaak, heel vaak, ben je jezelf aan het rechtvaardigen. Het vervelende is dat het iedere dag wel een keer gebeurt, of zelfs vaker op een dag. Heel vaak gaat het goed gelukkig. Dat mag ook gezegd worden. In de supermarkt heb ik nog nooit last gehad van verwijten. Ik krijg weleens een vraag, er is soms een bedenkelijke blik, maar nooit een weigering of een vervelende opmerking. Ook als ik ga sporten is Plouf bij me. En iedereen op de sportclub vindt het mooi.

Daarnaast wordt mij iedere dag wel opnieuw gevraagd waarom ik een hulphond heb. Het is vaak uit interesse. Ik heb inmiddels geleerd om zonder enig gevoel te vertellen dat Plouf een PTSS-hond is, een veteranenhond, een traumahond. Dat mensen die je niet kent daarna doorvragen is niet heel netjes. Waar bemoeien ze zich mee? Velen hebben ook een mening klaar, een advies of zelfs een therapie voorhanden. Gebeurt dit af en toe, dan is dat nog wel te behappen. Maar, zonder gekkigheid, het gebeurt weleens tot twintig keer per dag. Het resultaat ervan is dat je wat beperkter wordt in je vrijheid, omdat je er steeds vaker voor kiest om niet op pad te gaan om die blikken en vragen te voorkomen. Bij mijn vorige werkgever hadden we er iets moois op bedacht. Op kantoor droeg Plouf geen hulphonddekje. Alle collega’s wisten wat haar rol was, zijzelf ook, en de vele bezoekers dachten dat ze de kantoorhond was.

Samen welkom in de collegebanken op de VU

Plasangst

Eén van de angsten van een hulphondbezitter is toch wel dat het dier op enig moment moet plassen, en het dan ook spontaan doet. Je hebt niet alles in de hand. Plouf heeft dat nooit in een gebouw gedaan gelukkig. De eerste keer dat ik met haar naar een museum ging hield ik mijn hart vast. We bezochten het Rijksmuseum in Amsterdam. Ik raakte in gesprek met een suppoost die me complimenteerde over het gedrag van Plouf. Ik gaf hem toe dat mijn grootste vrees was dat ze zou plassen op de mooie vloer. Ik heb dan ook altijd doekjes bij me voor het geval dat. Hij lachte het weg en vertelde mij iets heel moois. ‘Dan haal ik gewoon een dweil en ruim ik het op’, was zijn antwoord. Prachtig!

Ik heb het wel anders meegemaakt. Onlangs werd mij bij een overheidsgebouw waar ik aan het werk was, verteld dat een hulphond niet mocht plassen op een enorm grasveld. In een prachtig aangelegde tuin als die van Paleis Het Loo of een historisch park als bij het Château van Versailles, was dat niet eens onderwerp van discussie. Een opruimplicht van hondenpoep vind ik overigens wel terecht, voor zover degene die een hulphond heeft dat ook zelf kan doen. Dat is namelijk niet altijd het geval.

Het lijkt soms op pesten, en het is nog strafbaar ook. Ik ben best mondig, maar het is op den duur erg vermoeiend om telkens weer in de verdediging te moeten schieten omdat je met een hulphond loopt. Het moment dat ik een keer aangifte doe wegens discriminatie komt helaas steeds dichterbij. Plouf heeft meerdere malen ten overstaan van het hele land naast de koning en de koningin gestaan. Die vinden dat goed, leuk zelfs. Wat halen al die andere mensen zich in het hoofd?

Plouf en het koningspaar op de Dam in 2023

Plouf, het koningspaar en de minister-president in 2024

Puppy-ogen

Gelukkig gaat het vaker goed dan fout. Veel mensen willen Plouf zelfs aaien. Het zijn echter de keren dat je jezelf moet rechtvaardigen die de meeste energie kosten. Plouf zelf merkt niet zo veel van het soms stijlloze gedrag van mensen. Ze is altijd samen met mij en op dat soort momenten scherm ik haar af. De aanval komt af en toe uit een onverwachte hoek. Maar zolang de wet ons beschermt en de meeste mensen leuk, lief en positief op haar en ons reageren, blijven we samen ontdekken en reizen.

Een moment van spel en ontspanning in de Oostenrijkse bergen

Daarbij houd ik wel rekening met háár beperkingen, want die zijn er. Zo houdt ze niet van warmte en ook niet van hard lawaai. Wandelen vindt ze fijn, maar niet urenlang. Ze heeft af en toe een momentje van rust nodig. En wanneer we noodgedwongen lang onderweg zijn, houden we regelmatig een pauze. Daarnaast wil ze vooral zwemmen, zodra het maar mogelijk is. Ze wil dan even gewoon hond zijn, en niet altijd in de rol van de alerte hulphond zitten. Een hond is geen machine en met de band die wij samen hebben, is het geven en nemen.

Haar eigen beperkingen respecteer ik. Dat anderen haar en mij onrechtmatig proberen te beperken in haar werk, snap ik niet. Wees eerlijk, als je naar die zwarte puppy-ogen met die witte wimpers kijkt, hoe haal je het dan in je hoofd om, los van wat er in de wet staat, haar ook maar iets te weigeren?

Onbeperkt zwemmen is belangrijk voor Plouf

De vakantievoorwaarden van Plouf

Wanneer honden alles zouden verstaan wat je zegt, zouden ze regelmatig bedenkelijk kijken. Bijvoorbeeld bij het aankondigen van een maand zomervakantie aan de Franse Côte d’Azur. Dat is erg leuk voor mensen. Plouf echter heeft soms wat gemengde gevoelens bij vakanties. Maar goed, ze wil niet dat ik ergens heen ga zonder haar. Daarnaast geldt dat ze als hulphond sowieso altijd mee moet. Op vakantie gaan is immers onderdeel van haar werk, haar baan.

Voorwaarden

Wil een vakantie leuk zijn, dan moet die voor Plouf aan een aantal voorwaarden voldoen. Ten eerste wil ze altijd bij mij zijn, overal. Ten tweede moet de reis niet te lang duren, zeker niet als er een auto aan te pas komt. Plouf vliegt liever. Ten derde moet het niet te warm zijn op de plaats van bestemming, het liefst onder 20 graden Celsius. En ten vierde, en dat is een harde eis: er moet water zijn om in te zwemmen. Sneeuw om in te rollen is het enige acceptabele alternatief. Plouf is best wel een beetje een verwend beest, maar goed, ze geeft er ook veel voor terug.

Plouf is een hulphond dus aan voorwaarde nummer één wordt per definitie voldaan. De tweede voorwaarde werd tijdens deze zomervakantie ook ingewilligd. Transavia bracht ons van Rotterdam naar Toulon-Hyères. Plouf had een plek op de eerste rij in de cabine en toen we de kust van de Middellandse Zee naderden, zat ze nieuwsgierig naar buiten te kijken, naar dat aanlokkelijke water en naar de eilandengroep van Hyères, onze eindbestemming. Plouf heeft inmiddels heel wat gevlogen, naar verschillende landen. Ze blijft het een vreemd verschijnsel vinden, maar ze is er vrij relaxed onder. Na het landen konden we rustig wandelend naar de haven de benen en de poten strekken, om daarna met de boot vanaf Hyères de oversteek te maken naar Île du Levant.

Het invullen van voorwaarde nummer drie bleek wat lastiger. Het was de hele vakantie erg warm in Zuid-Frankrijk. Iedere dag steeg het kwik tot 30 graden of hoger. Dan moet je echt oppassen met een hond. Plouf heeft een dikke vacht en zoekt het liefst de schaduw op. Bij aankomst in de haven van het eiland wilde ze gauw de berg op om daarna lekker bij te komen van de reis voor de airco in de huiskamer. De weg naar het huis weet ze wel, ieder jaar weer. En ze weet ook dondersgoed wat de beste plekjes zijn in de salon of de slaapkamers om maximaal te genieten van de verkoelende airco’s.

Brandende zon

Deze zomervakantie kwam het er op neer dat we vroeg in de ochtend een kleine ronde liepen, voordat de zon echt begon te branden. Rond het middaguur werd er een heel klein stukje gewandeld in de schaduw van de bomen, op plekken waar de paden niet te heet waren voor de pootjes. Aan het eind van de middag gingen we steevast naar zee om er uitgebreid te plonzen en te zwemmen. Dat was voorwaarde nummer vier.

Lievelingsplekje van Plouf op Île du Levant

Zodra de zon uiteindelijk achter de kust en de bergen verdween, kwam Plouf naar buiten om rustig op het terras te liggen met een prachtig uitzicht over de Middellandse Zee. Dan brak ook het moment aan om naar een restaurant te gaan, of naar een terras, of vrienden te ontvangen. Plouf was er altijd bij.

Enge beesten

Plouf vond niet alles even leuk aan deze vakantie. Op de tweede dag lag er ineens een grote en dikke slang vlak bij de voordeur te zonnen. Plouf heeft het niet zo op slangen dus dit vond ze helemaal niet leuk. De slang was een paar uur later weer vertrokken maar dagenlang wilde Plouf niet meer door de voordeur naar buiten.

Dezelfde avond liep ze los op een zandpad, een paar meter bij mij vandaan, in het donker. Ineens begon ze te blaffen, hetgeen heel zeldzaam is. Ik liep naar haar toe en zag dat ze oog in oog stond met een wild zwijn. Heel toevallig kwam er net een auto aanrijden met de lichten aan, waardoor het zwijn vluchtte. In de weken erop zijn we nog vier keer wilde zwijnen tegengekomen, ook met jongen. Plouf liep veiligheidshalve voortaan aan de riem in het donker. Eén keer kwam een zeug met jongen op nog geen twee meter voor ons langs terwijl ik Plouf had opgetild om haar te beschermen.

Middellandse Zee

Het draaide bij Plouf vooral om de zee. De hele tijd zat ze te wachten op het uitgebreide zwemmoment aan het einde van de dag. Soms mocht ze tussendoor mee op de boot, gewoon de zee op of gezellig naar het naastgelegen eiland Port-Cros. Een boottocht ging altijd gepaard met een duik in het zoute water. Af en toe ging ze zelfs twee keer op een dag naar zee. Slapen, eten, drinken, zwemmen … een echte golden retriever vakantie.

Nice

Na bijna vier weken vertrokken we naar Nice om wat dagen op het vasteland door te brengen alvorens van daar een vlucht terug te nemen naar Schiphol. Een taxirit van Hyères naar het oude centrum van Nice duurt bijna twee uur en ik wist al dat Plouf daar niet heel blij mee zou zijn. Maar ze had geluk met de taxi. Er werd een luxe Mercedes-van voorgereden die ook ingezet wordt voor de ontwerper van Prada en zijn honden. Op en tussen de lederen banken was er volop ruimte voor Plouf en als een diva liet zij zich gedwee vervoeren naar de stad.

In het hotel hingen portretten van honden aan de muur, en Plouf was er meer dan welkom. De plek voor de airco had ze ook hier heel snel gevonden. In Nice was het nog warmer dan op het eiland. Dat betekende dat we niet zo vaak de stad in zijn gegaan als ik had gewild en dat we de geplande trip naar Monaco achterwege hebben gelaten. Het was te warm voor haar.

In Frankrijk wordt er ieder jaar een top samengesteld van de meest hondvriendelijke steden. Lille staat al twee jaar op rij op nummer één terwijl Nice al twee keer op nummer twee staat. Het is wel wat vreemd. In het centrum is geen stukje groen te vinden voor honden en met veel tegenzin plaste Plouf uiteindelijk maar op de stoep. In het openbaar vervoer zijn honden verboden, tenzij ze in je tas passen. Bij veel restaurants hing een sticker met ‘verboden voor honden’.

Hondenstrand

Wat wel fantastisch is, langs de fenomenale en beroemde Promenade des Anglais, is het hondenstrand Plage de Lenval. Aan de zeven kilometer lange boulevard is een stuk kiezelstrand gereserveerd voor honden. Er zijn zelfs douches met zoet water en drinkkranen voor de viervoeters. Alle honden zijn er welkom, en afhankelijk van het ras, mogen ze los, moeten ze aangelijnd zijn of zelfs met een muilkorf verblijven. Plouf en ik zijn er iedere ochtend geweest om langdurig en heerlijk samen te zwemmen. Ze had daar heel veel speelkameraadjes.

Eén van hen was Selma, een Franse golden retriever die nooit wilde zwemmen, totdat ze Plouf leerde kennen. Het enige nadeel van dit strand is dat het een flink stuk uit het centrum ligt. Drie kwartier heen en drie kwartier terug over dat warme asfalt lopen wilde ik Plouf niet aandoen dus we hebben de tram genomen. Lijn 2 stopte bij het hotel én voor het strand (halte Magnan). Plouf is een grote hond en past zeker niet in een tas maar als hulphond mocht ze gewoon met mij mee de tram in. Voordat we begonnen aan de terugreis heb ik haar wel iedere keer goed afgedroogd om overlast voor medepassagiers te voorkomen.

Zwemmen

Bij het woordje ‘vakantie’ gaan de oren van Plouf niet omhoog. Bij het woord ‘zwemmen’ wel degelijk. Ik zorg dus voor vakanties waarbij we het allebei naar de zin hebben, vakanties waarbij ‘zwemmen’ tot de dagelijkse woordenschat hoort.

Meer foto’s van Plouf zijn te zien op haar Instagram account.